Επιμένω, κόντρα σε όλες τις γνώμες που έχω ακούσει κατά καιρούς.
Η Patti Smith είναι ροκ και μόνο ροκ.
Είναι αγνό και παρθένο ροκ, που σου φέρνει στο μυαλό μεθυσμένες από πόνο καταστάσεις, μεθυσμένες από χαρά νύχτες, μεθυσμένα από μοναξιά δωμάτια και μεθυσμένους από πολυκοσμία δρόμους.
Χωρίς όλα αυτά να έχουν καμία απολύτως σχέση με αλκοόλ.
Δεν ξέρω γιατί, αλλά στο μυαλό μου η Patti Smith είναι μια καταραμένη φυσιογνωμία, με την καλύτερη έννοια που μπορεί να χωρέσει μέσα στη λέξη "καταραμένος".
Τα τραγούδια της είναι ένας χείμαρρος συναισθημάτων που ξεχείνονται και σε πνίγουν.
Δεν σε κυκλώνουν, δεν κινδυνεύεις απλά.
Πνίγεσαι, τελειώνεις.
Τα ίδια αυτά συναισθήματα, μόνο μέσα από την ποίηση και τη φωτογραφία τα έχω ζήσει ξανά.
Και ύστερα ήρθε η Patti, που δεν μου γέμισε το μάτι αρχικά αλλά με κέρδισε εύκολα.
Είναι η γυναίκα που έχει τη συνταγή της μαγικής θλίψης που δεν σε στεναχωρεί, δεν σε μιζεριάζει.
Μπαίνεις μέσα της και τη ζεις και τη χαίρεσαι.
Τη νιώθεις στο πετσί σου.
Δεν ξέρω με ποιο άλμουμ της πρέπει να ξεκινήσεις να τη γνωρίζεις, στην απίθανη περίπτωση που δεν την ξέρεις.
Απλά πληκτρολόγησε το όνομά της και άκουσε ότι βρεθεί μπροστά σου.
Αν μου επιτρέπεις, θα κλείσω με μια φωτογραφία και ένα ποίημα που έχω συνδυάσει με τη μουσική και τα λόγια της Patti Smith.
Ο κρεμασμένος
Απ' τις ρίζες των μαλλιών μου κάποιος θεός μ' άρπαξε.
Τσουρουφλίστηκα στα μπλε του βολτ σαν προφήτης στην έρημο.
Μεμιάς χάθηκαν οι νύχτες από μπρος σα σαύρας βλέφαρο:
Ένας κόσμος από φαλακρές λευκές μέρες σε μια ανίσκια κόγχη.
Όρνιου βαρεμάρα με κάρφωσε σ' αυτό το δέντρο.
Αν ήταν εγώ, θα 'χε κάνει κι αυτός, αυτό που κανα 'γω.
Τσουρουφλίστηκα στα μπλε του βολτ σαν προφήτης στην έρημο.
Μεμιάς χάθηκαν οι νύχτες από μπρος σα σαύρας βλέφαρο:
Ένας κόσμος από φαλακρές λευκές μέρες σε μια ανίσκια κόγχη.
Όρνιου βαρεμάρα με κάρφωσε σ' αυτό το δέντρο.
Αν ήταν εγώ, θα 'χε κάνει κι αυτός, αυτό που κανα 'γω.
* Μουσική της Patti Smith, φωτογραφία της Fransesca Woodman και ποίημα της Sylvia Plath.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
they said