10 awesome album covers

Είναι κάποια εξώφυλλα άλμπουμ που θες να τα κάνεις αφίσα και να γεμίσεις μ'αυτά τους τοίχους του σπιτιού σου. Και είναι και κάποια άλλα που θες να βάλεις φωτιά να τα κάψεις και δεν μπορείς να μην αναρωτιέσαι τι σκατά σκέφτονται όταν τα επιλέγουν. Ας δούμε δέκα από τα (περίπου τρεις χιλιάδες) αγαπημένα μου.


1. Bon Iver - For Emma Forever Ago (2007)

2. Camera Obscura - My Maudlin Career (2009)

3. Coldplay - Mylo Xyloto (2011)

4. Deep Sea Diver - History Speaks (2012)

5. Lacrosse - This New Year Will Be For Me And You (2007)

6. Paramore - Brand New Eyes (2009)

7. Sonic Youth - The Eternal (2009)

8. Transistor - Resting In The Shade Of The Family Tree (2012)

9. Yeah Yeah Yeahs - It's Blitz! (2009)

10. Pixies - Surfer Rosa And Come On Pilgrim (1987-1988)

Κουβεντούλα περί χιπ χοπ με τον Ζέο Σάντα Χόλικ

Ms Who: Που σε πετυχαίνω;

Ζέο: Έγραφα κάτι στίχους.

Ms Who: Και; Βγήκε τίποτα καλό;

Ζέο: "Τα μάτια μου κλειστά" θα λέγεται το κομμάτι, ή κάπως έτσι.

"Είναι απ' τη νύχτα που' μαθα τις λέξεις να μιλώ
τότε που χρώματα ξεθώριασαν σε μαύρο
σκέψεις μου κάψανε εν τέλει το μυαλό
χαμογελώ, μα το κεφάλι μου είναι άδειο."

Ms Who: Ωραίο είναι ρε συ! Πολλές φορές βλέπουμε πιο καθαρά με κλειστά τα μάτια. Θα έχει γρήγορο ρυθμό;

Ζέο: Θα είναι στα ίδια μέτρα με αυτό εδώ: http://www.youtube.com/watch?v=DZmk4CJVViw
αλλά η μελωδία θα είναι διαφορετική.

Ms Who: Ενδιαφέρον μου φαίνεται. Το χιπ χοπ τί είναι για σένα;

Ζέο: Το χιπ χοπ είναι εγώ. Εκφράζει τις σκέψεις και τα πιστεύω μου. Είναι η προσωπικότητα μου. Πρέπει να ξέρεις πως το χιπ χοπ σαν κουλτούρα δεν είναι μόνο η μουσική. Αποτελείται από τέσσερα στοιχεία. Το ραπ, τα γκράφιτι, το break dance και το djing. Συνδέονται όλα μεταξύ τους, δεν υπάρχει ένα από αυτά χωρίς τα υπόλοιπα.

Ms Who: Η αδερφή μου που ακούει χιπ χοπ, μου είχε πει πως την εκφράζει γιατί αυτή η μουσική λέει αλήθειες.

Ζέο: Κοίτα, πολλές φορές ο mc καταφέρνει να αγγίξει το κοινό με τραγούδια που περιέχουν προσωπικά του βιώματα. Οι άνθρωποι μοιάζουν μεταξύ τους, πολλές φορές έχουν κοινές αναφορές και βιώματα.

Ms Who: Και φυσικά τα έντονα συναισθήματα φέρνουν πιο κοντά τον τραγουδιστή με το κοινό του.

Ζέο: Ακριβώς. Όλα παίζουν ρόλο όμως. Ο παραμικρός ήχος που θα ακουστεί πίσω από το Beat, έχει τη σημασία του.

Ms Who: Έχω ακούσει κάποια κομμάτια, που ουσιαστικά είναι επίθεση προς κάποιον άλλον καλλιτέχνη του ίδιου είδους. Και μετά έρχεται ένα άλλο τραγούδι σαν απάντηση και έχουμε κάτι σαν κόντρα. Γιατί συμβαίνει αυτό; Ποια είναι εσένα η θέση σου;

Ζέο: Αυτά για μένα είναι πιθηκισμοί. Το κοινό δεν ενδιαφέρεται για το ποιος έχει κόντρα με ποιον, ούτε θα κάτσει να ακούσει κάτι τέτοιο. Όλοι μας κάνουμε μουσική, και ο καθένας διαλέγει αυτό που τον εκφράζει για να το ακούσει. Από εκεί και πέρα εμείς κάνουμε το καλύτερο που μπορούμε.

Ms Who: Καταλαβαίνω.

Ζέο: Δέχομαι ότι υπάρχουν αντιπάθειες, αλλά στην ουσία γουστάρουμε όλοι το ίδιο πράγμα. Οπότε δεν βλέπω τον λόγο να τρωγόμαστε. Καλώς ή κακώς όμως, αυτά λειτουργούν και σαν διαφήμιση για κάποιους.

Ms Who: Σωστά, εξάλλου ο καθένας έχει το κοινό του. Να σου πω, σχετικά με τα τέσσερα στοιχεία που μου ανέφερες πριν, εσύ γκράφιτι κάνεις;

Ζέο: (Γέλια) Έχω περάσει από αυτό το στάδιο, ναι. Ουσιαστικά μέσω των γκράφιτι μυήθηκα στο χιπ χοπ. Στην αρχή μουτζούρωνα ότι έβρισκα. Τοίχους, πεζοδρόμια. Υπήρξε μια περίοδος που έβαφα συνέχεια. Μεγαλώνοντας όμως, άραξα. Τραβήγματα, αστυνομίες. Πρέπει να σκέφτεσαι και τους άλλους.

Ms Who: Πώς νιώθεις όταν γεμίζεις με χρώματα μια τεράστια επιφάνεια;

Ζέο: Ε, δεν περιγράφεται το συναίσθημα! Πάρε ένα κουτί μπογιά, κόκκινο ας πούμε, και πέτα το σε ένα φρεσκοβαμμένο τοίχο!

Ms Who: Χύμα;;

Ζέο: Ναι!

Ms Who: (Γέλια) Πανικός! Είναι μια μορφή ελευθερίας. Έτσι το βλέπω εγώ δηλαδή. Δίνεις με αυτόν τον τρόπο ένα μήνυμα στους άλλους.

Ζέο: Απερίγραπτο είναι! Η φώτο πρέπει να είναι από το 2009 ή 2010, δεν είμαι σίγουρος.

Ms Who: Είναι πολύ καλό. Ζέο, ε;

Ζέο: Ναι, είναι το ψευδώνυμο μου. Από μικρός το έγραφα παντού, σε βιβλία και τετράδια, και πλέον όλοι έτσι με ξέρουν. Σαν δεύτερο όνομα.

Ms Who: Ποιους καλλιτέχνες θαυμάζεις; Ποιοι σε αγγίζουν ας πούμε.

Ζέο: Ο Καζαντζίδης, σίγουρα. Είναι αυτό που είπες, με αγγίζει. Και σίγουρα έχει να κάνει και με τα βιώματα που μετέφερε μέσα στα τραγούδια του, έγραφε υπέροχα.

Ms Who: Θα ήθελες να μοιραστείς τη σκηνή με κάποιον;

Ζέο: Με τον Κώστα Κουρμεντάλα.

Ms Who: Είναι ο Ρυθμοδαμαστής, σωστά;

Ζέο: Ναι!

Ms Who: Είδες που ξέρω και γω κάτι ψιλά;

Ζέο: (Γέλια) Δυστυχώς δεν τον έχω δει ποτέ live και θα το ήθελα πολύ! Από ξένους δεν ξέρω ποιον να σου πω, είναι άπειροι, πραγματικά.

Ms Who: Έχεις συγκινηθεί ποτέ πάνω στη σκηνή;

Ζέο: Ναι, αλλά δεν το έδειξα. Με κάποιον από το κοινό.

Ms Who: Αν σου έλεγα ότι δεν έχω ακούσει ούτε ένα χιπ χοπ τραγούδι, ποτέ, ποιο θα μου έβαζες να ακούσω;

Ζέο: Aυτό ακριβώς:  http://www.youtube.com/watch?v=iWa4UpajKTc&feature=youtu.be
Να το ακούσεις, είναι τρομερό κομμάτι!

Ms Who: Θα το ακούσω, εννοείται! Μου άρεσε πολύ η κουβέντα που είχαμε.

Ζέο: Και μένα, έχω να συμπληρώσω κάτι τελευταίο. Θέλω να δώσω χαιρετίσματα και σεβασμό στα παιδιά από hit&rap, Ρώτα Πώς, 2ΚΓ, Βλαχέρνα και Κορυδαλό.

Ms Who: Έγινε, σε ευχαριστώ πολύ πολύ!

Ζέο: Και γω :)

Pick Of The Week # 1

Την πρώτη φορά που τους άκουσα, δεν πίστευα στα αυτιά μου.
Τη δεύτερη, έβαλα τα ηχεία στο τέρμα.
Την τρίτη, ευχαρίστησα το Θεό (χμ, τέλος πάντων) που υπάρχουν τέτοιες φωνές, και μουσικοί τέτοιου επιπέδου.
Και ναι, είναι Έλληνες!
Με καμάρι σας παρουσιάζω τους The Bet, με το καταπληκτικό Cover τους στο "Reperations On My Soul".

Δεν το συζητάω καν, ότι ψοφάω να τους ακούσω live!

I Got You On Tape

Έρχονται από τη Δανία, με ροκ, αλτ ροκ, αρτ ποπ μουσικές και είναι υπέροχοι.
Oι ιδιαίτεροι I Got You On Tape, έχουν κυκλοφορήσει μέχρι σήμερα 4 άλμπουμ, το γνωστότερο κομμάτι τους λέγεται Somersault και ανήκει στο δίσκο "2" (2007).
Η μελαγχολική φωνή του Jacob Bellens, οι ξεχωριστές μελωδίες τους, και τα εξαιρετικά φωνητικά θα σε κερδίσουν με το πρώτο άκουσμα.


I Got You On Tape - Somersault

I Got You On Tape - Spinning For The Cause

Getting Started

Μία λίστα με τα πιο αξιόλογα, κατά την άποψή μου, ποστ ροκ συγκροτήματα και ένα ενδεικτικό κομμάτι από το καθένα.
Ξεχωρίζουν περήφανα μέσα στον τεράστιο όγκο μουσικής που περιλαμβάνει το είδος, πάντα σύμφωνα με τα προσωπικά μου γούστα.
Ίσως έχετε κατά νου κάποια από τα ονόματα που ακολουθούν και μερικά άλλα μπορεί να σας είναι παντελώς άγνωστα.
Μη διστάσετε να τα σχολιάσετε αφού τα ακούσετε, να τα απορρίψετε αν δεν σας εκφράζουν, ή να προτείνετε κάποια επιπλέον που θεωρείτε ότι έχουν μια θέση ανάμεσα σε αυτά που αναφέρω.


1. Sigur Ros/Staralfur
2. Her name is Calla/Nylon
3. Godspeed you! Black emperor/Moya
4. Pelican/City Of Echoes
5. This will destroy you/Quiet
6. Beware of safety/To The Roof! Let's Jump And Fall
7. Tortoise/I Set My Face To The Hillside
8. Caspian/The Raven
9. Balmorhea/Baleen Morning
10. If these trees could talk/From Roots To Needles

dEUS "Keep you close" (2011)

Θα είμαι ειλικρινής. Τους dEUS δεν τους ήξερα. (Σφαλιάρα στον ποπό και συνεχίζουμε.)

Πέτυχα τυχαία κάποιο κομμάτι τους και ψάχνοντας άκουσα το τελευταίο τους άλμπουμ. Δεν έχω τις γνώσεις να σου αναλύσω τεχνικές και τα συναφή, το μόνο που μπορώ να πω με βεβαιότητα είναι πως το Keep You Close θα σε βιδώσει στην καρέκλα σου μέχρι το τελευταίο δευτερόλεπτο του δίσκου. Και θα μείνεις με το τσιγάρο να σου κρέμεται από το στόμα και το μυαλό νιανιά προσπαθόντας να εμπεδώσεις αυτό που σου συνέβη. Μην σε νοιάζει. Δικαιολογείσαι απόλυτα αν ερεθίστηκες ελαφρώς με το Easy ή αν βλαστήμησες την άθλια ζωή σου με το Twice We Survive ή ακόμα και αν δάκρυσες με το μυστήριο του The End Οf Romance. Αν πάλι δεν έχεις ακούσει ακόμα αυτό το αριστούργημα, είσαι απαράδεκτος. Καλά θα κάνεις, όπως λέει και ο τίτλος, να τους κρατήσεις κοντά. Πολύ κοντά, σε βαθμό παρεξηγήσιμο.

Tracklist:

1. Keep You Close
2. The Final Blast
3. Dark Sets In
4. Twice We Survive
5. Ghosts
6. Constant Now
7. The End Of Romance
8. Second Nature
9. Easy

Yπέρτατος Οργασμός: 

Το μπάσο στο "Dark sets in" 

"Inside, outside/You're tearing me/For the love of your skin/Just tell me where have you been.

Bonus Points: 

Το υπέροχο εξώφυλλο του άλμπουμ.

Pavlov's Dog "Pampered Menial" (1975)

Από που να ξεκινήσει κανείς να μιλάει γι'αυτους και τί να πει. Είχα αποφασίσει πως θα είναι από τα πρώτα cd στα οποία θα αναφερθώ αλλά τώρα που ήρθε η ώρα να γράψω γι' αυτούς, ζορίζομαι κομματάκι. Όταν πρωτοσυνάντησα το όνομά τους, κάτι μου σφύριξε πως θα ζήσω μεγάλες στιγμές και έπιασα τη δισκογραφία τους από την αρχή. Πάτησα λοιπόν play στο πρώτο άλμπουμ τους, το Pampered Menial. Και ω! Θεοί. Αν δεν είναι το Julia το πιο ερωτικό κομμάτι που υπάρχει ή έστω ένα από τα ερωτικότερα (και το υποβιβάζει πολύ αυτό το "έστω"), τότε ποιο θα μπορούσε να είναι; Δεν έχει λόγια που δεν έχουν ειπωθεί ξανά, δεν έχει στίχους με πρωτάκουστα νοήματα. Η σπαρακτική φωνή όμως που θ'ακούσεις να λέει "I can't live without your love, Well I can't live without you" θα σε χτυπήσει αλύπητα και θα σε πονέσει.

Εντελώς συμπτωματικά, το δεύτερο αγαπημένο μου τραγούδι, είναι και δεύτερο στο track list. Είναι το Late November, που θα σου πετάει στα μούτρα όλες τις καταστάσεις που δεν μπόρεσες ποτέ να εξηγήσεις και απλά τις άφησες πίσω ελπίζοπντας να τις ξεχάσεις. Το επόμενο ταξίδι θα είναι στο Fast Gun που με το βιολί του θα σε ρίξει στα πατώματα. απ' όπου το ορχηστρικό Preludin θα σε μαζέψει στοργικά. Από το πρώτο μέχρι το τελευταίο λεπτό του άλμπουμ θα έχεις πίσω σου ένα φάντασμα, τη φωνή του  David Surkamp που θα σε στοιχειώσει για τα καλά και θα αφήσει μια ηχώ στ'αυτιά σου ακόμα και όταν δεν θα τους ακούς πια. Ακόμα και όταν θα έχεις φύγει από το δωμάτιο, από το σπίτι, από από από..Απολαύστε ανεύθυνα.

Pavlov's Dog  "Pampered Menial" (1975)

Tracklist:

1. Julia

2. Late November

3. Song Dance

4. Fast Gun

5. Natchez Trace

6. Theme From Subway Sue

7. Episode

8. Preludin

9. Of Once and Future Kings

Υπέρτατος Οργασμός:  Χωρίς δεύτερη σκέψη, χωρίς φόβο και με πολύ πάθος, το πρώτο λεπτό του τελευταίου τραγουδιού, Of Once and Future Kings.

Bonus Points: Προσκυνούμε ταπεινά με δάκρυ αγαλίασης τη φωνή του David Surkamp.

H Patti Smith (και το τρίγωνο της θλίψης.)

Επιμένω, κόντρα σε όλες τις γνώμες που έχω ακούσει κατά καιρούς.

Η Patti Smith είναι ροκ και μόνο ροκ.

Είναι αγνό και παρθένο ροκ, που σου φέρνει στο μυαλό μεθυσμένες από πόνο καταστάσεις, μεθυσμένες από χαρά νύχτες, μεθυσμένα από μοναξιά δωμάτια και μεθυσμένους από πολυκοσμία δρόμους.

Χωρίς όλα αυτά να έχουν καμία απολύτως σχέση με αλκοόλ.

Δεν ξέρω γιατί, αλλά στο μυαλό μου η Patti Smith είναι μια καταραμένη φυσιογνωμία, με την καλύτερη έννοια που μπορεί να χωρέσει μέσα στη λέξη "καταραμένος".

Τα τραγούδια της είναι ένας χείμαρρος συναισθημάτων που ξεχείνονται και σε πνίγουν.

Δεν σε κυκλώνουν, δεν κινδυνεύεις απλά.

Πνίγεσαι, τελειώνεις.

Τα ίδια αυτά συναισθήματα, μόνο μέσα από την ποίηση και τη φωτογραφία τα έχω ζήσει ξανά.

Και ύστερα ήρθε η Patti, που δεν μου γέμισε το μάτι αρχικά αλλά με κέρδισε εύκολα.

Είναι η γυναίκα που έχει τη συνταγή της μαγικής θλίψης που δεν σε στεναχωρεί, δεν σε μιζεριάζει.

Μπαίνεις μέσα της και τη ζεις και τη χαίρεσαι.

Τη νιώθεις στο πετσί σου.

 

Δεν ξέρω με ποιο άλμουμ της πρέπει να ξεκινήσεις να τη γνωρίζεις, στην απίθανη περίπτωση που δεν την ξέρεις.

 

Απλά πληκτρολόγησε το όνομά της και άκουσε ότι βρεθεί μπροστά σου.

Αν μου επιτρέπεις, θα κλείσω με μια φωτογραφία και ένα ποίημα που έχω συνδυάσει με τη μουσική και τα λόγια της Patti Smith.

 

                                                              

                                                                 Ο κρεμασμένος

 

                                       Απ' τις ρίζες των μαλλιών μου κάποιος θεός μ' άρπαξε.
                                Τσουρουφλίστηκα στα μπλε του βολτ σαν προφήτης στην έρημο.

                                    Μεμιάς χάθηκαν οι νύχτες από μπρος σα σαύρας βλέφαρο:
                                 Ένας κόσμος από φαλακρές λευκές μέρες σε μια ανίσκια κόγχη.

                                        Όρνιου βαρεμάρα με κάρφωσε σ' αυτό το δέντρο.
                                     Αν ήταν εγώ, θα 'χε κάνει κι αυτός, αυτό που κανα 'γω.

 

 

* Μουσική της Patti Smith, φωτογραφία της Fransesca Woodman και ποίημα της Sylvia Plath.

Vain Velocity - Συνέντευξη

1. Συστηθείτε σαν ευγενικά παιδιά, και πείτε μου σας παρακαλώ ποιοι από εσάς έχουν κάνει μουσικές σπουδές.

Χαίρετε. Είμαστε οι Vain Velocity, ένα πενταμελές συγκρότημα από τη Θεσσαλονίκη που ιδρύθηκε από τον Πάνο το 2008. Τα μέλη της μπάντας είναι ο Γιώργος (φωνητικά), ο Πάνος και ο Αναστάσης (κιθάρες), ο Πέτρος (μπάσο) και ο Κώστας (τύμπανα).  Οι περισσότεροι από μας έχουν κάνει μαθήματα πάνω στο αντικείμενο τους, αν και σπουδές με τη γενικότερη έννοια δεν έχει επιδιώξει κανείς από εμάς.

2. "Synergies". Πως θα χαρακτηρίζατε το ύφος του άλμπουμ; Ποια είναι τα ακούσματα και οι επιρροές σας;

Το Synergies είναι το πρώτο μας LP album και αποτελείται από 12 τραγούδια που προέκυψαν από πολλές διαφορετικές ιδέες.  Θα ήταν δύσκολο να το χαρακτηρίσουμε με λίγα λόγια αν και είναι εμφανές ότι το metal είναι το θεμελιώδες είδος πίσω από το σύνολο των κομματιών.  Παρομοίως, όλοι μας έχουμε πολλά διαφορετικά ακούσματα τα οποία καθοδηγούν τις προσπάθειές μας στη σύνθεση.  Από καλλιτέχνες όπως Tool, Soilwork, Sevendust, Meshuggah, Karnivool, Scar Symmetry, Deftones που χαρακτηρίζουν τον δυνατό, σύγχρονο rock ήχο, μέχρι καταπληκτικούς μουσικούς όπως Tori Amos, BT, Jeff Buckley, Brian Eno που απέχουν πάρα πολύ από το είδος αυτό, όλοι μας επιδιώκουμε να γεμίζουμε τα τραγούδια μας με ποιοτικά στοιχεία που πηγάζουν από τις επιρροές μας. Έχει ενδιαφέρον να αναφέρουμε εδώ ότι ο κόσμος που ακούει το Synergies ανακαλύπτει διάφορα στοιχεία, από progressive και rock μέχρι nu-metal και hardcore. Αν θέλαμε πάντως να εντάξουμε τη μουσική μας σε κάποια κατηγορία, νομίζω πως θα την κατατάσσαμε στα ευρύτερα πλαίσια του alternative metal.

3. Πότε κυκλοφόρησε ο δίσκος σας; Διάβασα πως ήταν ανεξάρτητη και αυτοχρηματοδοτούμενη παραγωγή. Μιλήστε μου γι' αυτό.

Ο δίσκος κυκλοφόρησε το Φεβρουάριο του 2011 και ήταν όντως αυτοχρηματοδοτούμενη παραγωγή, όπως άλλωστε και το demo-EP “The Odds Are Even” το 2009.  Δεν υπάρχουν πάρα πολλά πράγματα που γίνονται διαφορετικά σε μια τέτοια περίπτωση, παρόλα αυτά είναι λογικό το ότι επιδιώξαμε να έχουμε την καλύτερη δυνατή παραγωγή που θα μας προσέφερε το budget.  Όλα έγιναν με γνώμονα το ότι θέλαμε το Synergies να γίνει ένα άλμπουμ που θα αγαπούσαμε και θα θέλαμε να ακούμε ακόμα και αν δεν ήταν δουλειά των Vain Velocity.

4. Ποιος έχει γράψει τους στίχους των τραγουδιών; Το εξώφυλλο του άλμπουμ είναι πολύ ξεχωριστό. Συμβολίζει κάτι;

Το μεγαλύτερο μέρος του Synergies προέκυψε από ιδέες του Πάνου και του Γιώργου, τόσο μουσικά όσο και στιχουργικά.  Αυτό συνέβη περισσότερο λόγω χρονικών συγκυριών, κάτι το οποίο ανακαλύπτουμε δουλεύοντας το υλικό για το νέο άλμπουμ στο οποίο έχουν όλοι μεγάλο μερίδιο προσφοράς. Το εξώφυλλο σχεδιάστηκε για να αλληλοσυμπληρώνεται με το εσώφυλλο.  Παρόλο που στο εξώφυλλο φαίνονται μόνο τμήματα της συνολικής εικόνας, το σύνολο περιλαμβάνει και τον κύκλο των ιδεογραμμάτων στο εσωτερικό.  Το concept είναι ένας συμβολισμός της ίδιας της μουσικής που ακούγεται στο άλμπουμ. Κανένα τμήμα της μουσικής δεν ισορροπεί παρά μόνο όταν βρεθεί ανάμεσα στα υπόλοιπα του άλμπουμ.  Είναι το θεμέλιο για τις περιβόητες συνέργειες...

5. Πως προέκυψε το όνομά σας;

Περιέργως, το όνομα προέκυψε τόσο κατά τύχη όσο και μετά από πολλή σκέψη και επιλογή.  Σαν ιδέα προέκυψε εντελώς απρόοπτα, αλλά η επιλογή έγινε ανάμεσα σε πολλά πιθανά ονόματα για το group.  Μέχρι σήμερα αποτελεί ανέκδοτο για τους Vain Velocity, το ότι είχαμε στα χέρια μας μια λίστα με 30 πιθανά ονόματα και έπρεπε να ψηφίσουμε για να επιλέξουμε αυτό που θα ήταν το πιο δημοφιλές ανάμεσα στα μέλη.

6. Έχετε συνεργαστεί με άλλους καλλιτέχνες; Αν όχι, με ποιούς θα θέλατε να

 συνεργαστείτε;

Δισκογραφικά, μέχρι στιγμής, δεν έχουμε συνεργαστεί με κάποιον άλλο καλλιτέχνη, αν και δεδομένης της δυνατότητας όλοι μας έχουμε μουσικούς στο μυαλό μας με τους οποίους θα θέλαμε να δημιουργήσουμε κάτι. Ωστόσο, έχουμε μοιραστεί τη σκηνή με κάποια πολύ αξιόλογα ονόματα του εγχώριου και διεθνούς μουσικού στερεώματος όπως Dark Tranquillity, Psycho Choke, The Bliss, Potergeist, κτλ.

7. Τί πιστεύετε πως κάνει τους Vain Velocity ξεχωριστούς, ανάμεσα σε τόσους καλλιτέχνες και τόσα συγκροτήματα;

Προσπαθούμε η μουσική μας να διατηρεί την ουσία μέσα από την απλότητα της. Θεωρούμε πολύ σημαντικό μέσα σε ένα τραγούδι να συνυπάρχουν το groove και η δύναμη, ο στίχος και η μελωδία, η εναλλαγή συναισθημάτων, πάντα με τη συνοδεία ενός εύπεπτου και ευκολομνημόνευτου refrain, στοιχεία που διαπιστώνουμε με χαρά ότι υιοθετεί πλέον η σύγχρονη ελληνική metal σκηνή. Η άποψη αυτή δεν αποτελεί καινοτομία πάνω στη μουσική, απεναντίας επιβεβαιώνει την προέλευση των επιρροών μας ως συγκρότημα. Επομένως θα ήταν υπερβολικό να πούμε ότι ξεχωρίζουμε μέσα στο χάος της μουσικής βιομηχανίας. Ωστόσο προσπαθούμε να ενσωματώνουμε κάθε φορά στον ήχο μας τα στοιχεία εκείνα που μας προσδίδουν χαρακτήρα και ταυτότητα.

8. Πού βρίσκει κανείς τον δίσκο σας;

Για την ώρα το Synergies είναι διαθέσιμο μόνο κατόπιν παραγγελίας, λόγω του ότι δεν έχει κυκλοφορήσει μέσω κάποιας δισκογραφικής εταιρείας. Όσοι ενδιαφέρονται μπορούν να επικοινωνήσουν απευθείας μαζί μας μέσω e-mail και να προμηθευτούν το album ή να το βρουν σε κάποια συναυλία μας. Το ίδιο ισχύει και για το demo-EP "The Odds Are Even", το οποίο μάλιστα διαθέτουμε δωρεάν στον κόσμο για download.

9. Σε τι φάση βρίσκεστε τώρα; Ετοιμάζετε κάτι καινούριο;

Τον τελευταίο χρόνο διανύουμε την πιο ώριμη και δημιουργική μας περίοδο ως συγκρότημα, έπειτα από μια ψυχοφθόρα διαδικασία ανακατατάξεων των μελών των Vain Velocity, για να καταλήξουμε στην παρούσα σύνθεση. Πλέον υπάρχει πολύ καλή χημεία με τα παιδιά, υποστηρίζουμε το “Synergies” και τη δουλειά μας με μια σειρά live εμφανίσεων ενώ παράλληλα γράφουμε καινούριο υλικό για τον νέο μας δίσκο. Νιώθουμε υπερήφανοι και ενθουσιασμένοι με τη μορφή που βλέπουμε να παίρνουν τα τραγούδια που θα πλαισιώσουν το νέο μας album. Είναι ακόμα πολύ νωρίς να αναφερθούμε σε αυτό με λεπτομέρειες, όμως το σίγουρο είναι ότι το αποτέλεσμα θα είναι πιο ώριμο, πιο δυνατό, πιο επιθετικό και πολύπλευρο από ποτέ!

10. Και μετά, φιλιούνται - αγκαλιάζονται, και σας ευχαριστώ πάρα πάρα πολύ για το χρόνο σας!

Εμείς ευχαριστούμε για αυτή την όμορφη συνέντευξη. Καλή δύναμη, εις το επανιδείν! ;)

Let's Run to the Philosophers 'Send Us to Space' EP (2011)

Οι Let's Run to the Philosophers είναι μια 3μελής post rock μπάντα από το Clonmel της Ιρλανδίας που δημιουργήθηκε τον Απρίλιο του 2011. Το συγκρότημα αποτελείται από τους: Eddie O'Neill, Jim Condon και Cian Lanigan. Όπως δηλώνουν, είναι γνωστοί για τα δυνατά τους live και απευθύνονται σε κοινό με γενναία αυτιά. Επηρεασμένοι από τους Sigur Rós, Mono, 65daysofstatic, This Will Destroy You και Explosions in the Sky, ο ατμοσφαιρκός τους ήχος απελευθερώνει απίστευτο συναισθηματισμό αλλά και ενίοτε, ξεσπάσματα θυμού. Τον Αύγουστο του 2011 αποφάσησαν να κυκλοφορήσουν το πρώτο τους EP (self-released) με τίτλο 'Send Us to Space'. Περιλαμβάνει τρία τραγούδια και πραγματικά αξίζει να το ακούσεις. Το πρώτο κομμάτι, με τίτλο '38', είναι ένα αγχωτικό και θυμωμένο ταξίδι που σε προκαταβάλλει από την αρχή για το απότομο τέλος του. Ακολουθεί το 'Mountain Behind a Broken Frame', ένα 7λεπτο μυστηριώδες και ανήσυχο κομμάτι που δείχνει το μουσικό τους εύρος με δυνατές κιθάρες και βαριά τύμπανα. Τρίτο και τελευταίο, το 'Send Us to Space'. Όπως λένε και οι ίδιο, αυτό το κομμάτι είναι δύσκολο να αναλυθεί. Δεν μπορει να χωρέσει σε ένα είδος, ή να κατηγοριοποιηθεί. Αν προσπαθήσεις να περιγράψεις τί είναι οι  Let's Run to the Philosophers, το 'Send Us to Space' είναι η απάντηση.

Μπορείς να ακούσεις ή να αγοράσεις το EP τους εδώ:   Send Us To Space EP